« E per deman, las temperaturas serán en sos de las normalas… » qu’es entau que se ‘chabet lu montre-colhon avant que la votz li manquesse.
« Tua la e tòrna la ‘lumar ! »
Un pauc tardier per coneisser lu temps que quò fará. Afe, lu temps balhat dins lu pòste, per çò que quò vau, que pervisi’ es grán predicci’, mai d’una vetz, la realitat es autra chausa que lu pòste, qu’es entau.
Lu chin se metet d’un còp de correr per anar defòra far la chaça aus très auseus qu’erián apres minjar la soà sopa.
« Quò faguet chaud auei, qu’es perque la televisi’ marcha mau. Quante quò fai chaud, lu son se copa — de gaitar un còp lu chin — e te, mesfia-te de pas far de mau aus passareus, ‘viá que la minjar quante l’eriá chauda ».
E de las paraulas contunhaten d’estre dichas au mitan de las pèças de la meijon, per lu chin, per la tele, per lu vargier dau veisin, de las paraulas per dire que aura, l’angard es barrat.
Qu’es ad aqueu momint que fuguet tissat lu liam misteriós dintra lu chin, las temperaturas, las irondas, lu montre-colhon.
« Quante eu durmiá sos l’angard coma las irondas, qu’eriá totjorn dubert, puei, elas vengueten pas l’annada de la tempesta, e coma lu chin aguet paur ‘questa nuech, lu angard es barrat jorn e nuech. De tots biais, ela son sus los fius tots los mandins, ‘quò vai tornar au fred avant la rintrada.
— Quò es beleu que l’an nichadas dins ‘na meijon ente la tele es pas muda per balhar lu temps ; entau fasent, elas saban… »
Eimatge per far beu, son pas de las irondas !
Rapieta 