Barbara

L’istòria ne’n 3 linhas es la d’un tipe vòu far un documentarí sus la chantosa Barbara, mai conegut sos lu chafre de la « dama ne’n negre ». Un documentarí que sembla mau aisat de far perque lu vejaire dau tipe sus son subgier chanja dins lu temps.

Sei pas un afogat dau genre « biopic », mai que tot quante qu’es sus daus, o de las, artistes. Quante qu’es sus un pintre, vesem ralament lu tipe pinturar ; i a mai d’una vetz ‘n’istòria per far creire que la creaci’ es ‘n afar d’asard e/o de folia. Mas de las vetz, i a daus chap-d’obra coma « Serafina ».
Quante lu biopic es sus un chantor, o sem portats per las musicas, e dins ‘queu cas, l’istòria montrada es ‘na seguida de concerts, o i a la vita de montrada, mas montrar un chantor sans l’escotar chantar es un pauc colhon.
Dins los filmes sus las chantosas, i a lu sus Callas de pas tròp mau, un sus Cloclo — sei per l’eclectisme e apres lu cinema, « bais… » — o, i aguet una comedia musicala realisada d’apres las musicas d’Abba, fòrt ben facha, que las musicas chusidas l’eriáns per contar tot autra chausa.
Dau còp tardí un pauc per anar veire un filme sus Barbara. E fin finalament, p’una esitaci’ per vos dire d’anar lu veire.
I a lu filme dins lu filme, un chause qu’aime ben, e aquí, sem boirats per lu realisator qu’aima tant l’actriça de son filme que l’eimatge dins lu filme de l’actritz. Adonc, l’istòria de la vita de la Barbara es montrada, un còp lu temps d’una tornada, puei l’eimatge d’archiva, puei l’eimatge dau filme dins lu filme.
Entau, i a pas lu probleme de voler semblar de tròp, mai que tot per lu ròtle d’una chantosa. La Jeana Balibar es mervelhosa, ela sembla sens tròp ressemblar, ela chanta sens imitar, ela juga lu persontage sens lu copiar. Aquò, ò comprenem dins un segond ròtle coma lu de l’acordeoniste, que l’actor es fòrt grand, que lu vertadier eriá de talha semblabla a la de la Barbara.
Entau fasent, podem escotar « Nantes » sens montar dins los arias.