Sandro Penna (1906-1977) eississet ne’n 1906, a Perugia, la capitala de l’Ombria, ente eu vivet d’aici sos 23 ans. Puei, ‘net far sa vita a Roma. Trobet gaire jamai sa plaça dins la societat e sa vita se passet sens ne’n contar de tròp. ‘Queu poëta solitari, màs tòst reconegut per sos pairs, bastiguet un chant de passion. Pasolini viguet dins l’art dau Penna, una cima dau lirisme italian.
‘Tenci’, revire nonmas un bocin de la persentaci’ realisada per Bernard Simeone dins « Une ardente solitude ». Lu tipe es pas daus pus clars dins « son amor daus goiats », es dich dins l’avant-dire, e de l’aver legit balhet ‘na meschaenta color a la legida de m’antes poëmes. ‘Quò fai despiech perquè ‘quela poësia corta, pauc rapida, es per me plar.
Io vivere vorrei addormentato
entro il dolce rumore della vita.
Mai-que-mai vivre endurmit voudriá*,
intre las doças rumors de la vita.
_____
Talvolta, camminando per la via
non t’è venuto accanto a una finestra
illuminata dire un nome, o notte ?
Rispondeva soltanto il tuo silenzio.
Ma la stelle brillavano ugualmente.
E il moi cuore batteva per me solo.
De las vetz, de chaminar
jamai, t’es pas arribat
a costat d’un fenestron ‘lumat, de dire un nom, nuecht ?
Que sòu au teu silenci tornava far resson.
Mas las estelas lusisián totjorn dau mesma biais.
E per me, solitari, batiá lu cur mon**.
_____
Non c’è più quella grazia fulminante
ma il soffio di qualcosa che verrà.
N’i a pus d’aquela graça bela
màs lu bufa de quò que ‘ribará.
_____
Dins las reviradas, aimí mielhs gardar de las rimas e coma un ritme que non pas « jaspir » la linga prumièra o d’enquera usar d’un lemosin « blos ».
- Ne’n legir un pauc mai sus Cultura e desbats (>fr)
_____
* es pas ‘na fauta, lu verbe pòt se conjugar entau. Emai aquò balhesse pas ‘na granda rima.
** es tornat ad una mòda un pauc « preciosa », de segur.
Rapieta 